Een soort vonk – Elle Mc Nicoll

Addie is autistisch. Ze betoogt dat autisme niet iets is wat je hébt, maar wat je bént. Het is geen aandoening. De meeste mensen hebben een neurotypisch brein. Zij hebben een ingebouwd filter tegen prikkels, ze kunnen uren kletsen en makkelijk in grote groepen samen zijn. Maar er zijn variaties. Niet alle mensen zijn hetzelfde. Er is neurodiversiteit.

Elle Mv Nicoll geeft met deze roman een prachtig inzicht in de ontwikkeling van een neurodivers meisje. Als Addie overprikkeld raakt, helpt het om met haar armen te fladderen en zo haar spanning kwijt te raken. Stimmen noemt ze dat. Maar neurotische mensen storen zich daaraan. Ze vinden haar raar en dus moet ze maskeren. Hoe beter ze maskeert, hoe meer de andere mensen haar accepteren. Addie heeft een oudere zus, Keedie, die ook autist is en die zelf al veel dingen heeft moeten overwinnen. Het is mooi om te lezen hoe goed Addie en Keedie elkaar aanvoelen en begrijpen. Stel dat iedereen gewoon kon zijn zoals hij is?

Een tweede thema in het boek is heksenvervolging. Wellicht waren deze bijzondere vrouwen net als Addie? Misschien konden ze hun anderszijn niet genoeg maskeren? Als Addie in die tijd geleefd had, zou ze dan ook uitgestoten worden? Zo men gedacht hebben dat ze een heks was? Wat voor vrouwen waren deze ‘heksen’ in werkelijkheid? En waarom is er zo weinig aandacht voor het onrecht dat hen is aangedaan?

Het verhaal speelt zich af in Schotland. Schrijfster Elle Mc Nicoll is zelf autistisch. Het boek is geschikt voor kinderen om zelf te lezen en biedt naast de thema’s een mooi verhaal. Ik zou het ook aanraden aan leerkrachten en begeleiders van neurodiverse mensen.

ISBN 9789047712664, Uitgeverij Lemniscaat